Persoonlijk vind ik het altijd leuk om niet alleen naar de grote namen te kijken, maar ook naar de sfeer, de omgeving, het eten (want eerlijk, een slechte festivalfriet kan je hele dag verpesten). Soms ontdek je zelfs toffe plekken om te logeren via sites zoals https://www.corp-de-ferme.fr, waar je originele accommodaties in de natuur vindt. Combineer dat met een festivalweekend en je hebt een ervaring die veel verder gaat dan alleen de muziek.

Tomorrowland – Boom, België

Oké, laten we eerlijk zijn : Tomorrowland is geen gewoon festival, het is een wereld op zich. Meer dan 400.000 bezoekers uit alle hoeken van de wereld, stages die eruitzien als filmsets, en een line-up die elke DJ-liefhebber kippenvel geeft. Zelfs als je niet de grootste fan van elektronische muziek bent, is het een ervaring die je adem beneemt. Alles is tot in de puntjes geregisseerd – soms bijna té perfect – maar het spektakel maakt alles goed.

Roskilde – Denemarken

Roskilde voelt totaal anders. Het is rauwer, losser, en je merkt dat het draait om gemeenschap. Je zet je tent neer in de modder (ja, kans is groot), drinkt een biertje met wildvreemden en geniet van een line-up die alles van rock tot hiphop en wereldmuziek biedt. Het festival bestaat al sinds 1971 en heeft een ziel die je gewoon voelt als je er rondloopt. Heb jij er al eens van gehoord ?

Sziget – Boedapest, Hongarije

Stel je een eiland voor in de Donau waar een week lang non-stop muziek klinkt, en je hebt Sziget. Het festival duurt zeven dagen (serieus, zeven !) en is een mix van muziek, kunst, workshops en nachten die eindigen met zonsondergangen waar je stil van wordt. Het voelt soms eerder als een kleine stad dan een festival. Je moet wel een beetje conditie hebben, want zeven dagen feesten is pittig.

Glastonbury – Engeland

Iedere muziekliefhebber droomt van Glastonbury. Het is het grootste groene veldfeest dat je je kunt voorstellen. Van gigantische headliners tot intieme akoestische optredens in kleine tentjes : hier vind je echt alles. De modder is berucht – regenlaarzen zijn geen optie maar een must – maar het hoort gewoon bij de ervaring. Ik ken mensen die zeggen : “ik zou teruggaan voor de sfeer alleen al, zelfs zonder de bands.”

Lowlands – Nederland

Dichter bij huis heb je natuurlijk Lowlands. Het voelt bijna als een mini-maatschappij, met niet alleen muziek, maar ook theater, film en literatuur. Drie dagen lang dompel je je onder in een creatieve bubbel waar de ene verrassing de andere opvolgt. Het is misschien minder groots dan Glastonbury of Tomorrowland, maar eerlijk : dat is ook de charme. Het is intiemer, toegankelijker, en toch altijd verrassend.

Waarom minstens één keer gaan ?

Omdat festivals herinneringen maken die je niet snel vergeet. Het zijn die nachten waar je dansend de zon ziet opkomen, die gesprekken met mensen die je nooit meer ziet maar die toch een stukje van je verhaal zijn. En ja, het kost geld, soms veel, maar de ervaring blijft je bij. Welke van deze festivals staat op jouw lijstje ? Of heb je er al eentje kunnen afvinken ?

Van religieuze fresco’s tot barokke opera’s

In de middeleeuwen waren kerken gevuld met fresco’s én gezangen. Beide dienden hetzelfde doel: mensen raken, een hoger gevoel oproepen. Neem de Sixtijnse Kapel. Je kijkt omhoog en je hoort bijna koorzang in je hoofd, zelfs al is het er stil. Dat is geen toeval. Kunstenaars werkten vaak in dezelfde context, dezelfde sfeer. Muziek en beeldkunst waren twee kanten van dezelfde medaille.

In de barok ging dat nog een stap verder. De pracht van schilderijen van Rubens past perfect bij de dramatische muziek van Monteverdi of Bach. Alles was groots, theatraal, bijna overdonderend. Heb jij dat ook, dat je bij een barok schilderij automatisch een zwaar orgel hoort?

Romantiek: emoties op alle fronten

De 19e eeuw, dat was het tijdperk van de emoties. Schilderijen werden intenser, muziek ook. Chopin componeerde stukken die bijna schilderijen zijn: licht en schaduw in noten. En Delacroix schilderde taferelen die bijna roepen om een orkest eronder. Persoonlijk vind ik dat de romantiek hét moment is waar je echt voelt dat muziek en schilderkunst dezelfde emotionele golf berijden.

Kandinsky en de kleur van klanken

Misschien ken je Wassily Kandinsky. Hij was ervan overtuigd dat kleuren en vormen konden klinken. Zijn schilderijen zijn bijna partituren. Hij schreef zelfs dat geel klonk als een trompet en blauw als een orgel. Bizar? Misschien. Maar als je zijn werk ziet, snap je wat hij bedoelt. Ik vind het altijd bijzonder dat één blik op zo’n doek me doet denken aan jazzimprovisaties, terwijl anderen er klassieke harmonie in horen. Hoe ervaar jij dat?

Popcultuur: van covers tot videoclips

En laten we eerlijk zijn, de 20e eeuw bracht die dialoog op turbo. Denk aan platenhoezen. De cover van “Abbey Road” is zó iconisch dat het bijna belangrijker is dan sommige liedjes zelf. Of de schilderachtige video’s van David Bowie en Björk, die kunst en muziek bewust door elkaar gooien. Het beeld versterkt het geluid, en andersom. Dat voel je meteen.

En vandaag?

Kunstenaars blijven zoeken naar manieren om die twee werelden te mixen. Multimediale installaties, festivals waar je tegelijk een concert én een expo meepikt… Het wordt steeds meer één geheel. Soms denk ik: misschien hebben we schilderkunst en muziek altijd te veel gescheiden, terwijl ze in de praktijk gewoon samen dansen.

Conclusie?
Schilderkunst en muziek zijn geen aparte talen. Het zijn twee stemmen in hetzelfde gesprek. En misschien is dat waarom ze ons zo diep raken: omdat ze samen een verhaal vertellen dat woorden nooit helemaal kunnen vangen.

En jij, welk schilderij roept bij jou een lied op? Of andersom?